Ποιος είσαι καρδιά μου;

Ποιος είσαι καρδιά μου;

Το φως μου;

Η ανάσα μου;

Ο θάνατος μου;

Για σένα έγραψα ποίηση.

Για σένα δημιούργησα.

Για χάρη σου πέθανα

ένα κρύο, βροχερό βράδυ του χειμώνα.

Για χάρη σου ξαναγεννήθηκα, 

σαν λουλούδι μυρωδάτο,

αναδύθηκα

και φώτισα τη γη από το φως 

που μου χάρισες εκείνο το βράδυ

που ενωθήκαμε με τα δεσμά της αγάπης,

Δεν συλλαβίζω πια με λέξεις

το μελωδικό όνομά σου, 

αλλά με τους παλμούς της καρδιάς

που χάνεται στην αγκαλιά σου.

Τυλιχτήκαμε με τ' άσπρο πέπλο 

που η άνοιξη γενναιόδωρα μας χάρισε,

για ν' απολαύσουμε τις φευγαλέες στιγμές της ευτυχίας.

Οι καφέ μπούκλες περιχύνονται άτακτα,

σαν μικρά παιδιά, στους ώμους σου.

Στα μάτια σου ξανάσμιξαν η Πούλια και ο Αυγερινός.

Τι δώρο αυτό κι απ' το Θεό να σε μοιράζομαι!