Το πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου και η επίλυσή του

Παπανούτσος

Ο συγγραφέας προβλέπει ότι με την ανάπτυξη της τεχνολογίας οι ημέρες εργασίας θα μειωθούν σε τέσσερις ή πέντε στο εγγύς μέλλον. Έτσι, ο άνθρωπος θα έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για την προσωπική και κοινωνική ζωή του γεγονός  που προβληματίζει όμως τους κοινωνιολόγους. Διερωτάται, λοιπόν, πώς θ' αξιοποιηθεί σωστά από τον άνθρωπο για να μην επιδοθεί σε υπερβολές ή και ακολασίες και έμμεσα συνιστά ότι είναι προτιμότερο για τον άνθρωπο να εργάζεται τις έξι μέρες και να ξεκουράζεται την έβδομη. Ωστόσο, η λύση βρίσκεται στη μόρφωση η οποία θα εκλεπτύνει το γούστο, το πνεύμα και θα του επιτρέψει να κρίνει αυστηρότερα τον ίδιο και τους άλλους και από την άλλη η δικαιότερη οργάνωση της κοινωνίας θα τον κάνει να σέβεται περισσότερο και ν' αξιοποιεί επικοδομητικά τον ελεύθερο χρόνο του. Σε αντίθετη όμως περίπτωση, παραμένοντας έρμαιο των ισχυρών της εξουσίας θα δυστυχήσει και ο ίδιος, θα παρασύρει και τους άλλους στην αθλιότητα του απεριόριστου ελ. χρόνου. 

Η νόθη και γνήσια ψυχαγωγία

Ε.Π. Παπανούτσος 

Κατά τον συγγραφέα η νόθα ψυχαγωγία είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια φυγής από το ανυπόφορο μέρος του εαυτού μας, που μας γεμίζει μ' επιπρόσθετο άγχος και μας αποξενώνει περισσότερο από αυτό. Επισημαίνει ότι είναι σπατάλη χρόνου που εξευτελίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και βλάπτει την υγεία. Από την άλλη, η γνήσια δίνει χαρά προσφέροντας πραγματική διασκέδαση. Δεν κάνει τη ζωή δύσκολη και αρρωστημένη όπως η νόθα. Για να την αναζητήσουμε όμως θα πρέπει να είμαστε συγκροτημένοι, ισορροπημένοι σωματικά και ψυχικά, να βρισκόμαστε σε αρμονία τόσο με τον εαυτό όσο και με τον περίγυρό μας και να έχουμε γνώση του αναπότρεπτου χαρακτήρα της ζωής. Τέλος, οι απόψεις του περί γνήσιας και νόθας ψυχαγωγίας επαληθεύονται, μ' εκείνες του Spinosa περί χαράς και λύπης αντίστοιχα. 

Οι νέοι και η κοινωνία

Γιάννης Πανούσης

Ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι έχει αυξηθεί το ποσοστό της νεανικής εγκληματικότητας, κάτι που δε μπορεί όμως να το εξηγήσει η ελληνική κοινωνία μετά από στατιστικά νούμερα. Κατ' αυτόν πίσω απόν τα υψηλά ποσοστά κρύβεται η σύγκρουση των νέων με τους μεγάλους, η ανάγκη ένταξής τους όπως και η ανάγκη να αισθανθούν δυνατοί, γεγονός που τους παγιδεύει σε επικίνδυνες  συμπεριφορές. Οι νέοι νιώθουν ότι δεν ζουν καθώς βρίσκονται κάτω από τον διαρκή και αμείλικτο έλεγχο της κοινωνίας των μεγάλων. Ψάχνουν ανορθόδοξα να βρουν την ταυτότητά τους και να ενταχθούν σ' αυτήν την κοινωνία που τους αντιμετωπίζει ως παρείσακτους. Ακόμη οι μεγάλοι κάνοντας τους να ενδιαφέρονται για το κέρδος, την καριέρα, την κατανάλωση και να έχουν άγχος για την πιθανή αποτυχία, τους εγκλωβίζουν σε ψεύτικες συνταγές επιτυχίας. Γι' αυτό πρέπει να τους κατανοούν και να τους επιτρέψουν να είναι αγνοί ιδεολόγοι. Ο συγγραφέας κλείνει καλώντας τους μεγάλους να σταματήσουν να ηθικολογούν  και να μην καταστρέφουν τη ζωή των εφήβων  όπως κατέστρεψαν τη δική τους. 

ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΑΡΕΣΑΝ

Νέα αντίληψη για τα γηρατειά

Σπ. Κούτρας

Κατά τον κειμενογράφο, το γήρας  παλαιότερα ήταν η περίοδος της βιολογικής παρακμής, της συνταξιοδότησης και παράλληλα της αποχής από  την κοινωνική ζωή, που αφορούσε κυρίως άτομα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Σήμερα όμως με την ανάπτυξη της ιατρικής και της τεχνολογίας η νεότητα επιμηκύνεται και επαναπροσδιορίζονται τα όρια ηλικίας. Οι ηλικιωμένοι ιδίως οι κοινωνικά και οικονομικά ευκατάστατοι, έχοντας κέφι για τη ζωή ασχολούνται με ευχάριστες δραστηριότητες που τους διατηρούν ακμαίους και ενεργούς. Έτσι λοιπόν τα γηρατειά είναι περισσότερο κοινωνικό φαινόμενο παρά βιολογικό το οποίο αφορά όλους μας. 

All i need

Catch you as you fall

whenever you call.

What if i' m alone now

in the sorrow you've created.

I stand here for.

Can't break the silence at all.

You hide me in your love,

once upon  a time and then you go.

When you fight your fears.

But  it was all a lie.

I should have known it was all a lie.

All the promises you made.

Now, how i can forget the smiles?

Let the painful memories back.

Call your name all the time,

as all my parts walk lonely,

find my lost soul you hold in your hands.

Fight myself.

Burn my tears.

Fight my heart and take you away from here.

Upon my end, i deeply want...

i deeply need to sleep inside your arms. 

Πόσο γκαντέμο μπορεί να είμαι???

   Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που μου συνέβη χθες.... Και ναι ''κυρίες και κύριοι'' είμαι για μία ακόμη φορά καθηλωμένη στο κρεβάτι εξαιτίας του ποδιού. Αυτή τη φορά αναφέρομαι στο αριστερό μου το πόδι και στο τράβηγμα που μ' εμποδίζει να περπατήσω κανονικά και που με πονάει αφάνταστα. Και αναρωτιέμαι λοιπόν: ΠΟΙΟΣ ΒΛΑΚΑΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΜΟΥΤΖΩΣΕΙ??? Εύλογη η απορία μου νομίζω.

   Τώρα από τι ακριβώς το έπαθα, ούτε εγώ η ίδια δεν θυμάμαι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι έκανα απότομη κίνηση. Η μητέρα μου λέει ότι έπαθα το τράβηγμα την ώρα που έκανα γυμναστική με τα βαράκια τις προάλλες. Μα ήμουν πολύ προσεκτική!!! Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι που να το πίεσα. Αλλά και 'γω η κακομοίρα δεν μπορώ να κάθομαι όλη την ώρα σε μία καρέκλα. Οκ, το κάνω αυτό για να διαβάσω κανένα βιβλίο, για να κάνω τίποτα ασκήσεις, αλλά και λίγη άσκηση δεν βλάπτει. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει κι εμένα??? Μετά από αυτό που έπαθα πέρυσι με τον προσαγωγό και το ισχύο προσπαθώ-ακόμα και τώρα- ν΄ αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν πρόκειται να ξαναχορέψω, να ξανακάνω κλασικό μπαλέτο. Είναι πολύ δύσκολο-έως ακατόρθωτο- καμιά φορά να εγκαταλείψεις οριστικά ένα κομμάτι της ζωής σου. Κάτι που σε γέμιζε ολοκληρωτικά, που σου έδινε χαρά και  αυτοπεποίθηση. Πώς ν' αφήσεις πίσω σου, σ' ένα παλιό μπαούλο γεμάτο  αναμνήσεις, όμορφες στιγμές? 

   Θα μου λείψει πολύ η απαλή μουσική. Το ξύλινο πάτωμα. Η αίσθηση της μπάρας που σε καλούσε ν' αγγίξεις πάνω της, να τη χαιδέψεις για να σε στηρίξει. Για να στηρίξει κάθε σου βήμα, κάθε κίνηση αρμονική με τη μουσική. Η μυρωδιά και η ζεστή αγκαλιά  από το μαύρο  φορμάκι μου. Ακόμα και η κορδέλα που συγκρατούσε τις άτακτες φύτρες των μαλλιών μου...  Πώς να τα ξεχάσω όλα αυτά???  Πόσο άτυχη είμαι που τα έχασα όλα αυτά??? Πόσο γκαντέμο μπορεί να είμαι???? ερωτώ!!! Απάντηση όμως δεν παίρνω από κανέναν, διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως αισθάνομαι.

Πόσο γκαντέμο μπορεί να είμαι???

Goodbye my love

The clock said twelve.

I'm home alone.

I'm in my pain alone.

No smell of him.

No touch of him.

Neither a kiss nor a hug

only for once, just once.

Then he can say ''goodbye''.

''Goodbye  my love''.

How long i' ll be waiting for?

I must be dreaming.

I must be dying.

I must be melting, like a candle,

from the fire in your eyes.

I'm thinking of him

all the time and cry, 

until my sorrow goes away

from my broken heart.