Πόσο γκαντέμο μπορεί να είμαι???

   Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που μου συνέβη χθες.... Και ναι ''κυρίες και κύριοι'' είμαι για μία ακόμη φορά καθηλωμένη στο κρεβάτι εξαιτίας του ποδιού. Αυτή τη φορά αναφέρομαι στο αριστερό μου το πόδι και στο τράβηγμα που μ' εμποδίζει να περπατήσω κανονικά και που με πονάει αφάνταστα. Και αναρωτιέμαι λοιπόν: ΠΟΙΟΣ ΒΛΑΚΑΣ ΜΕ ΕΧΕΙ ΜΟΥΤΖΩΣΕΙ??? Εύλογη η απορία μου νομίζω.

   Τώρα από τι ακριβώς το έπαθα, ούτε εγώ η ίδια δεν θυμάμαι. Το σίγουρο πάντως είναι ότι έκανα απότομη κίνηση. Η μητέρα μου λέει ότι έπαθα το τράβηγμα την ώρα που έκανα γυμναστική με τα βαράκια τις προάλλες. Μα ήμουν πολύ προσεκτική!!! Δεν θυμάμαι να έκανα κάτι που να το πίεσα. Αλλά και 'γω η κακομοίρα δεν μπορώ να κάθομαι όλη την ώρα σε μία καρέκλα. Οκ, το κάνω αυτό για να διαβάσω κανένα βιβλίο, για να κάνω τίποτα ασκήσεις, αλλά και λίγη άσκηση δεν βλάπτει. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει κι εμένα??? Μετά από αυτό που έπαθα πέρυσι με τον προσαγωγό και το ισχύο προσπαθώ-ακόμα και τώρα- ν΄ αποδεχτώ το γεγονός ότι δεν πρόκειται να ξαναχορέψω, να ξανακάνω κλασικό μπαλέτο. Είναι πολύ δύσκολο-έως ακατόρθωτο- καμιά φορά να εγκαταλείψεις οριστικά ένα κομμάτι της ζωής σου. Κάτι που σε γέμιζε ολοκληρωτικά, που σου έδινε χαρά και  αυτοπεποίθηση. Πώς ν' αφήσεις πίσω σου, σ' ένα παλιό μπαούλο γεμάτο  αναμνήσεις, όμορφες στιγμές? 

   Θα μου λείψει πολύ η απαλή μουσική. Το ξύλινο πάτωμα. Η αίσθηση της μπάρας που σε καλούσε ν' αγγίξεις πάνω της, να τη χαιδέψεις για να σε στηρίξει. Για να στηρίξει κάθε σου βήμα, κάθε κίνηση αρμονική με τη μουσική. Η μυρωδιά και η ζεστή αγκαλιά  από το μαύρο  φορμάκι μου. Ακόμα και η κορδέλα που συγκρατούσε τις άτακτες φύτρες των μαλλιών μου...  Πώς να τα ξεχάσω όλα αυτά???  Πόσο άτυχη είμαι που τα έχασα όλα αυτά??? Πόσο γκαντέμο μπορεί να είμαι???? ερωτώ!!! Απάντηση όμως δεν παίρνω από κανέναν, διότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως αισθάνομαι.